Kendini keşfetmek istiyorsan hayatındaki fazlalıklarla vedalaş.

Delphi'deki Apollon Tapınağı'nın girişinde pek çok kişi tarafından belki de defalarca işitilmiş, söylenmiş bir söz yazar, Latince : "Nosce te ipsum". Türkçesi "Kendini bil". 

​

Gerçekten de günümüzde en çok dile getirilen ama aynı zamanda gerçek anlamı da en çok göz ardı edilen ifadelerden biridir kendini bilmek. Peki nedir bu kendini bilmek, kendini tanımak? En basit tabirle, kendinin farkında olmak diyebiliriz. Fakat durun bir dakika! Farkında olmak ifadesi de yine günümüzde dillere pelesenk olmuş ve içi boşaltılmış kavramlardan biri haline geldi. Herhangi bir şeyi duyu organlarımızla duyumsayabilmek farkında olmak mıdır? Yani gören gözlerimizle etrafımıza baktığımızda, işiten kulaklarımızla çevremizdekileri duyduğumuzda, üşüdüğümüzde veya sıcaktan kan ter içinde kaldığımızda, güzel bir yemeğin kokusunu alıp tadına baktığımızda farkında mıyızdır her şeyin? Duyumsamak, farkında olmak mıdır? 

Değildir!

​

Anahtar kelime, bilinç.

Yapıyor olduğumuz şeyi bilinçli olarak yaptığımız noktada farkında olmaktan bahsedilebilir ancak. Duyumsadıklarımızın pek çoğuna bilinçli olmadan maruz kalıyoruz. Karnımız çok acıktığında yediğimiz yemeğin lezzetini hızlıca ilk lokmada duyumsayıp bir sonraki yemeğe gözümüzü dikiyoruz. Bir gün batımının önünden geçerken sadece önümüzdeki manzaraya bakıp, onu gördüğümüzü sanıyoruz. Maruz kaldığımız seslerin çoğunu dinlemiyoruz, sadece işitiyoruz. Yani aslında hayatımızın büyük bir kısmını farkında olmadan yaşıyoruz. 

​

İşin içine bilinç girdiği zaman, neyi ne için yaptığını anlamaya başlıyorsun.

Duymaktan dinlemeye, bakmaktan görmeye geçiyorsun. İşte o zaman fark ediyorsun; daha önce hep gözünün önünde olmasına rağmen bir türlü göremediklerini. Bir gün batımının gökyüzünü onlarca farklı tonda renge bürüdüğünü, bir şarkının içindeki melodinin cevabını aradığın bir soruna yanıt verdiğini, teninde hissettiğin rüzgarın sana kattığı dinginliği, ürpertiyi, içinde ortaya çıkarttığı duyguları hissediyorsun. Ve hayatı gerçekten kasıtlı olarak yaşamaya başlıyorsun; daha yavaş, daha özenli, daha yoğun. 

​

Bir insanın kendini bilmesi de ancak bu zihin yapısında mümkün olabiliyor. 

Her gün yaptığın şeyleri neden yapmaya devam ettiğini düşünmeye başlarsın, verdiğin cevapla tatmin olursan o şeyleri yapmaya bilinçle ve kasıtlı olarak devam edersin. Kendine olan cevapların yetersizse o zaman durusun ve değiştirirsin. Yeni bir yol, yeni bir rota, yeni bir oluş haline geçersin. Hayat, bu geçişlerle anlam bulan ve devam eden bir süreç. Bu süreçler sana kim olduğunu, olmak istediğini, nasıl bir yaşamı arzuladığını, değerlerini, önceliklerini fark ettirir. Bunun adı kendini bilmektir.

Kendini bilmek özüne gözünü açmaktır.   

Başkalarının sesiyle değil kendi sesinle konuşmaya başlamak, kendi yaşam süzgecinden geçirerek önündekileri görmek ve anlamlandırmaktır. Ve işte bu, benim bu hayattaki mottomdur. Kendi özüne gözünü açamayan uyur gezer yaşar, yaşadığını anlamadan da göçer gider bu dünyadan. 

​

Hayatımı bu mottoya göre yaşıyor, bu konuda sürekli öğrenmeye ve öğrendiklerimi yaymaya çalışıyorum. Kitaplarımla, verdiğim eğitim ve seminerlerle, yaptığım konuşmalarla hizmet veriyorum çevreme. Kendimi de bu yolun devamlı öğrenen bir yolcusu olarak görüyorum. 

​

Kendine uzak olmak demek hayatı başkalarının çizdiği çerçeveler içinde yaşamak demek. Böylesi bir hayatta yaşamı yaşamış olmazsın, sadece nefes alıp vererek günlerini geçirmiş olursun.

Kendine yakınlaşmanın ilk adımı kendine doğru uzanan o meşakkatli yola adım atabilmektir. İşte bu yola adım atabilmek için bilinçli, kasıtlı ve seçici olmak gerekir.

Bu da seni kendi yolundan alıkoyan her türlü fazlalığa veda edebilmek demek bir yerde...

​